بسم الله الرّئوف الرحیم
بارالها !
در پیشگاه تو ایستاده ام ،
ودستهایم را به سوی تو بلند کرده ام ،
آگاهم که در بندگی ات کوتاهی نموده و در فرمانبری ات سستی کرده ام ،
اگر راه حیا را می پیمودم از خواستن و دعا کردن می ترسیدم ....
ولی .... پروردگارم !
آن گاه که شنیدم گناهکاران را به درگاهت فرامی خوانی ،
و آنان را به بخشش نیکو و ثواب وعده می دهی ،
.... برای پیروی ندایت آمدم ،
و به مهربانی های مهربانترین مهربانان پناه آوردم .
و به وسیله پیامبرت که او را بر اهل طاعتت برتری داده ، و اجابت و شفاعت را به او بخشیدی ،
و به وسیله برترین زن ،
و به فرزندانش ، که پیشوایان و جانشینان اویند ،
و به تمامی فرشتگانی که به وسیله اینان به تو روی می کنند ، و در شفاعت نزد تو ، آنان را که خاصّان درگاه تواند ،
وسیله قرار می دهند ، به تو روی می آورم .
.... پس بر ایشان درود فرست ،
و مرا از دلهره ملاقاتت در امان دار ، و مرا از خاصّان و دوستانت قرار ده ،
پیشاپیش ، خواسته و سخنم را آنچه سبب ملاقات و دیدن تو می شود قرار دادم
اگر با این همه ، خواسته م را رد کنی ، اُمید هایم به تو به یأس مبدّل می گردد ،
همچون مالکی که از بنده خود گناهانی دیده و او را از درگاهش رانده ،
و آقایی که از بنده اش عیوبی دیده و از جوابش سر باز می زند .
وای بر من اگر رحمت گسترده ات مرا فرا نگیرد ،
اگر مرا از درگاهت برانی ، پس به درگاه چه کسی روی کنم ؟
امّا .... اگر برای دعایم درهای قبول را گشوده ، و مرا از رسانن به آرزوهایم شادمان گردانی ، چونان مالکی
هستی که لطف و بخششی را آغاز کرده ، و دوست دارد آن را به ا نجام رساند ، و مولایی را مانی که لغزش
بنده اش را نادیده انگاشته و به او رحم کرده است .
در این حالت نمی دانم کدام نعمتت را شکرگزارم ؟
.... آیا آن هنگام که به فضل و بخششت از من خشنود شده ، و گذشته هایم را بر من می بخشایی ؟
.... یا آن هنگام که با آغاز کردن کرم و احسان بر عفو و بخششت می افزایی ؟
پس پروردگارا !
بیامرز و ببخشای ،
و از آنچه می دانی درگذر ،
همانا تو برتر ، والاتر و گرامیتری .
از نیایش های امام هشتم (ع)
.