سيماى امام حسين(ع) در احاديث پيامبر(ص)

 

 

هو العزیز

 

- حسين، محبوب پيامبر(ص): در روايت ديگرى آمده است كه جمعى با رسول خدا (ص) به ميهمانى مى رفتند و آن حضرت پيشاپيش آنان حركت مى كرد، در اثناى راه، و حسين(ع) را ديد و خواست او را در آغوش بگيرد، و حسين (ع) به اين سو و آن سو مى دويد، پيامبر اكرم(ص) از مشاهده اين حالت تبسم ميكرد تا آن كه او را در آغوش گرفت، يك دست خود را به پشت سر و دست ديگر را به زير چانه او نهاد و بر لبهاى امام حسين بوسه زد و سپس فرمود: «حسين از من است و من از اويم، خداوند دوست دارد كسى را كه او دوست دارد.»

- پيامبر(ص) حسين (ع) را مى بوسيد: در البداء و التاريخ نقل شده كه يزيد امر كرد تا پرده نشينان حرم حسينى و بانوان آن حضرت را بر در همان مسجدى كه اسيران را نگاه مى داشتند، نگاه بدارند تا مردم آنها را ببينند؛ و سر مبارك حسين (ع) را در جلوى خود گذارد و با چوب يا شمشير به آن روى مطهر مى زد.

ابوبرزه اسلمى برخاست و گفت: به خدا قسم چوب تو به همان موضعى مى خورد كه مكرر ديدم پيغمبر (ص) مى بوسيد.

- اول كسى كه وارد بهشت مى شود: روزى پيغمبر اكرم (ص) به على (ع) فرمود: اول كسى كه داخل بهشت مى شود، من، تو، فاطمه، حسن و حسين هستيم. علي(ع) عرض كرد پس دوستان چطور؟ پيغمبر(ص) فرمود: بعد از شما وارد مى شوند».

 

ادامه نوشته

از آدم تا خاتم .. از شیث تا علی (ادامه)

 

بسم رب العلی

 

در انجیل یوحنا، باب 21، شماره 18 - 15، آمده است که عیسی او را وصی خود قرار داد و به وی گفت: "گوسفندانم را شبانی کن"، کنایه از اینکه مؤمنان به مرا، سرپرستی نما.

و در قاموس کتاب مقدس نیز آمده که : "مسیح او را برای هدایت کنیسه (عبادتگاه مسیحیان)، تعیین نمود."

اما "یوشع بن نون"  که وصی موسی است. در ماده "یوشع" قاموس کتاب مقدس به نقل از تورات گوید: "یوشع بن نون با موسی در کوه سینا بود و به عبادت گوساله در عهد هارون  آلوده نگردید." حتی جالبتر آنست که نص داستان تعیین و معرفی او بوسیله موسی در باب 27  سـِفـر اعداد کتاب مقدس این چنین آمده است:

" و موسی به خداوند عرض کرده گفت: ● ملتمس اینکه "یهوه"، خدای ارواح تمامی بشر، کسی را بر این جماعت بگمارد ● که پیش روی ایشان بیرون رود و پیش روی ایشان داخل شود و ایشان را بیرون برد و ایشان را درآورد تا جماعت خداوند، مثل گوسفندان بی شبان نباشند. ● و خداوند به موسی گفت: یوشع بن نون را که مردی صاحب روح است، گرفته، دست خود را بر او بگذار ● و او را به حضور "العازار کاهن" و به حضور تمامی جماعت برپا داشته در نظر ایشان به وی وصیت نما ● و از عزت خود بر او بگذار تا تمامی جماعت بنی اسرائیل او را اطاعت نمایند. ● و او به حضور العازار کاهن بایستد تا از برای او به حکم "اوریم"، به حضور خداوند سؤال نماید و به فرمان وی، او و تمامی بنی اسرائیل با وی و تمامی جماعت بیرون روند و به فرمان وی داخل شوند. ● پس موسی به نوعی که خداوند او را امر فرموده بود، عمل نموده یوشع را گرفت و او را به حضور العازار کاهن و به حضور تمامی جماعت بر پا داشت ● و دستهای خود را بر او گذاشته او را به طوری که خداوند به واسطه موسی گفته بود، وصیت نمود."

 

ادامه نوشته

طعام معنوي پيامبر گرامي (ص)

 

                             السلام علیک یا رسول الله

 

خداي سبحان درباره‌ي‌ شرط استفاده‌ي‌ از تغذيه علمي و معنوي آن حضرت مي‌فرمايد: در حضور پيامبر، با يكديگر مؤانسه نكرده، سخني را كه در آن اثري از حكمت و معرفت نيست ترك كنيد. مجلس پيغمبر، مجلس علم و حكمت است، نه محفل اُنس و سرگرمي: "ولا مستأنسين لحديث". اينجا بايد سميع و بصير بود، نه اينكه اوقات خود را به گفت و شنود درباره‌ي‌ مسائل دنيا و مؤانسه‌هاي صوري بگذرانيد. آيا بدينجا‌(مدينه) آمده‌ايد تا حرف رسول اكرم‌(صلي الله عليه و آله و سلم) را بشنويد يا حرف خود را بزنيد؟ اگر براي فراگيري معارف و نيل به كمالات آمده‌ايد پس سخني كه پيغمبر را مي‌رنجاند بر زبان نياوريد: "ولا مستأنسين لحديث إنّ ذلكم كان يؤذي النبيّ فيستحيي منكم".                                                                      

          ادامه دارد ..                                     صاحب اثر :آيت الله جوادي آملي          

 

سيماى امام حسين(ع) در احاديث پيامبر(ص)

 

                                                    والوتر الموتور

 

 

امام حسين(ع) به مدت 7 سال در آغوش پيامبر بزرگ اسلام تربيت يافت كه در اين 7 سال، آنقدر حضرت سفارش او و برادرش حسن (ع) را به مردم كرد كه كتابهاى سنى و شيعه پر است از فضايل و مناقب اين دو بزرگوار كه بيش از 50 مورد در كتابهاى اهل سنت آمده است و در اينجا به چند نمونه اشاره مى كنيم:

- حسين (ع)، سيد جوانان بهشت: پيامبر اكرم (ص) فرمود: «الحسن و الحسين سيدى شباب اهل الجنه» ، يعنى حسن و حسين دو آقاى جوانان اهل بهشتند.

متن بعضى ديگر از احاديث اين است كه پيامبر(ص) فرمود: فرشته اى از آسمان كه مرا زيارت نكرده بود، از خدا براى زيارت من اذن خواست، پس به من خبر و مژده داد كه دخترم فاطمه، سيده زنان امت من است و اين كه حسن و حسين دو آقاى جوانان اهل بهشتند.

- فضيلت دوستى حسين(ع) و نكوهش دشمنى با آن حضرت: گروه بسيارى از محدثين نامدار اهل سنت روايت كردند كه پيغمبر(ص) بيرون آمد در حالى كه حسن و حسين(ع) با او بودند، امام حسن (ع ) بر يك دوش آن حضرت وامام حسين (ع) بر دوش ديگر بود. يكبار حسن را مى بوسيد و بار ديگر حسين را، تا به ما رسيد، فرمود: [من احب الحسن و الحسين فقد احبنى و من ابغضهما فقد ابغضنى ] هر كس حسن و حسين را دوست بدارد، همانا مرا دوست داشته و هر كس آنها را دشمن بدارد، پس البته مرا دشمن داشته است.

 

      ادامه دارد ..                                    منبع : سایت فاتح نت

 

خاتميت پيامبر اسلام

 

                                            السلام علیک یا حبیب الله

 

پيامبر اسلام آخرين پيامبران خداست و سلسله نبوت با او پايان مى‏پذيرد و اين از «ضروريات آئين اسلام‏» است.

معنى «ضرورى‏» اين است كه هركس وارد صفوف مسلمين شود، بزودى مى‏فهمد كه همه مسلمانان به‏اين مطلب عقيده دارند و از واضحات و مسلمات نزد آنان است، يعنى همانگونه كه هركس با مسلمانان سر و كار داشته باشد مى‏داند آنها از نظر مذهبى تاكيد روى اصل «توحيد» دارند، همچنين مى‏داند روى «خاتميت پيامبر» نيز همگى توافق دارند، و هيچ گروهى از مسلمانان در انتظار آمدن پيامبر جديدى نيستند.

درحقيقت قافله بشريت در مسير تكاملى خود با بعثت پيامبران مراحل مختلف را يكى پس از ديگرى طى كرده است و به مرحله‏اى از رشد و تكامل رسيده كه ديگر مى‏تواند روى پاى خود بايستد، يعنى با «استفاده از تعليمات جامع اسلام مشكلات خود را حل كند».

به‏تعبير ديگر: اسلام قانون نهايى و جامع دوران بلوغ بشريت است، از نظر اعتقادات كاملترين محتواى بينش دينى و از نظر عمل نيز چنان تنظيم يافته كه بر نيازمنديهاى انسانها درهر عصر و زمانى منطبق است.          

                   ادامه دارد ..                        صاحب اثر :ناصر مكارم شيرازى

پيامبر اكرم و اهل بيت(عليهم‌السلام) بزرگ‌ترين كلمه خداوند

                                                  

                                                            بسمه تعالی

 

برجسته‌ترين و بزرگ‌ترين كلمه‌ي‌ خدا در همه‌ي‌ آفرينش، وجود گرامي خاتم الأنبيا (صلي الله عليه و آله و سلم) و اهل بيت اوست و روايات فراواني بر اين حقيقت، دلالت دارد كه تنها به دو مورد بسنده مي‌شود:

. ميثم تمار نقل مي‌كند كه پيكي از سوي معاويه در كوفه به محضر امير مؤمنان (عليه‌السلام) رسيد و در اثناي سخن، معاويه را شايسته‌تر از حضرت علي بن ابي‌طالب (عليه‌السلام) نسبت به مقام امامت خواند. امير مؤمنان فرمان داد تا مردم را به اجتماع دعوت كنم و پس از چندي مسجد جامع كوفه، مملو از جمعيت شد؛ آنگاه حضرت علي بن ابي‌طالب (عليه‌السلام) لب به سخن گشود و پس از بيان مطالبي با اشاره به ويژگي‌هاي امامت، چنين فرمود: "و الله لايكون الإمام إماماً حتي يحيى الموتي أو ينزّل من السماء مطراً أو يأتى بما يشاكل ذلك مما يعجز عنه غيره"؛ "به خدا سوگند، تنها كسي مي‌تواند امام باشد كه (به اذن خدا) مردگان را زنده نمايد يا از آسمان باران بباراند يا ديگر معجزاتي كه همگان از انجام آن ناتوان باشند، ارائه نمايد".

سپس خطاب به جمعيت فرمود: ميان شما هستند كساني كه به جايگاه بلند من آگاهند و يقين دارند كه من آيه‌ي‌ جاويد خداوند و كلمه‌ي‌ تامّ الهي و حجّت بالغ خداي سبحانم؛ "و فيكم من يعلم أنّى الآية الباقية و الكلمة التامّة و الحجة البالغة". آنگاه ميثم تمار به معجزات شگفت‌انگيزي اشاره مي‌كند كه در همان مجلس توسط حضرت امير مؤمنان (عليه‌السلام) صورت پذيرفت و پس از آن، امام (عليه‌السلام) دوباره بر منبر قرار گرفتند و خطبه‌ي‌ معروف شقشقيه را ايراد فرمودند.

براساس اين حديث، رسول خدا و اهل بيت او (عليهم‌السلام) نه تنها كلمات الله، بلكه كلمات تامّات خداي سبحان هستند.

. يحيي بن اكثم از امام علي بن موسي الرّضا (عليه‌السلام)، تفسير اين آيه را طلب كرد: "و لَو أنّمَا في الأرض من شجرةٍ أقلـمٌ و البحر يمدُّه من بعده سبعةُ أبحُر ما نفدت كلمت الله إن الله عزيزٌ حكيمٌ" و امام رضا (عليه‌السلام) نام هفت دريا را كه مورد اشاره‌ي‌ آيه است، بيان داشتند و سپس فرمودند: ما آن كلماتي هستيم كه اگر هفت دريا مركّبِ شمارش آن‌ها شود، هرگز به شمارش نيايند و اوج فضايل آن‌ها آشكار نگردد؛ "و نحن الكلمات التى لاتدرك فضائلها و لاتستقصي".

 

منبع : پایگاه اطلاع رسانی اسراء      صاحب  اثر : آیت الله جوادی آملی

 

« از آدم تا خاتم، از شیث تا علی »

 

                                                 بسم رب العلی

 

« از آدم تا خاتم، از شیث تا علی »

بر طبق تواریخ اسلامی و کتب دینی گذشتگان  تمامی پیامبران الهی  از آدم تا به خاتم دارای وصی بوده اند. نام وصی آدم، "هبة الله" بود که به زبان عبرانی، "شیث" است. وصی ابراهیم "اسماعیل"، وصی یعقوب "یوسف"، و وصی موسی "یوشع بن نون بن افرائیم بن یوسف" می باشد که همسر موسی بر ضد او شورش نمود. وصی عیسی نیز"شمعون" نام داشت. ما در اینجا تنها به یادآوری داستان 3 تن از اوصیاء مذکور، بسنده می کنیم.

یعقوبی (یکی از مورخین بزرگ اسلامی)، درباره وصیت آدم به شیث می گوید: "هنگامی که مرگ آدم فرارسید، "شیث" را وصی خود گردانید." طبری (صاحب تاریخ الرسل و الملوک) نیز می گوید: "هبة الله یا به زبان عبرانی "شیث"،  وصی آدم بود  و وصیت او را نوشت و او در آنچه گذشت، وصی پدرش آدم بود". ابن اثیر و ابن کثیر نیز در عباراتی مجزا می گویند: "تفسیر شیث، هبة الله است که وصی آدم بود و چون وفات آدم فرا رسید، شیث را وصی خود قرار داد ".

همانگونه که ذکر گردید، وصی عیسی، "شمعون" نام داشت. شمعون در تورات با نام "سمعون" آمده و در انجیل متی، باب 10، درباره او می گوید: "سپس 12 شاگرد خود را طلبید و ایشان را بر ارواح پلید، قدرت داد که آنها را بیرون کنند و هر بیماری و رنجی را شفا دهند. نامهای 12 رسول چنین اند: اول شمعون معروف به پطرس . . . "

ادامه دارد ..

ستاره احمد

 

بسم ربِّ النبیِّین و الأَبرار

 

 

  سبوی صلوات

 قال رسول الله (صلی الله و علیه و آله وسلم ) : اذا نسیتم شیئا فصلوا علی تذکروه ان شاء الله تعالی .

  هرگاه چیزی را فراموش کردید ، بر من صلوات بفرستید ، به یادتان خواهد آمد ان شاء الله .

 ای رفته ز خاطرت قدح نوشی ها 

                 ای روشنی دچار خاموشی ها

                                         نوشیدن جامی از سبوی صلوات

                                                                یاد آور توست از فراموشی ها 

بحار الانوار ، ج 91 ، ص51

 

نیایش ..

 

یا ذَالعَفوِ وَ الغُفران

 

 

  خدایا !

 چه کسی بهتر از تو بر پریشان حالی و تهیدستی ام آگاه است . همه رازهای من بر تو مکشوف است و تو نجواهای پنهانم را می شنوی و به حال و روزم آگاهی .

  الهی !

 خودت نا اُمیدی و یأس از رحمتت را گناهی بزرگ برشمردی و بر چشم داشتن به روزنه های اُمید امر فرمودی .

  رحیما !

 مرا در سایه سار درخت پرشاخ و برگ رحمتت جای ده ، که ترسان و خاشع از هرم سوزان آتش  خطاهایم به سویت پناه آورده ام .

  خدای من !

 مرا حجّتی بیاموز که مایه انس و آرامشم گردد و در آن ساعت سخت قبر که منزل و خوابگاه ابدی من خواهد بود ، رشته اُمیدم را با تو برقرار سازد . چرا که من کوبه ای جز در رحمتت نمی یابم تا در آن در آویزم و به اُمید گشایش آن را بکوبم .

 

 

تمرین ادب در محرم

 

**   إذا وقعت الواقعۀ    **

 

 

  تمرین ادب در محرم

 

واقعه عاشورا که کهنه نمی شود ، هزار راز نهفته دارد . دین پیامبر خاتم ، دین پایدار است ؛ دینی که بشر همیشه از آن بهره مند خواهد بود . امّا آنچه این دین را پایدار ساخته به فرموده امام حسین (ع) ، شهادت آن حضرت است . : (( ان کان دین محمد لم یستقم الا بقتلی فیاسیوف خذینی )) به این معنا که اگر دین محمد جز به قتل من استقامت نمی یابد ، پس ای شمشیرها مرا در برگیرید . امام شیعه ، این چنین رمز ماندگاری دین جدّش را بازگو می کند و شمشیرها رخصت می یابند تا بر تن امام بوسه زنند . کلام امام خمینی (ره) که (( محرم و صفر است که اسلام را زنده نگه داشته است )) ناظر به همین معناست . واقعه عاشورا ، که علت ماندگاری دین اسلام است رمز و راز بسیار دارد ، ارزش های موکد اسلام در این عرصه بروز یافت ؛ از جمله آنها (( ادب )) .

ادب خصلت اخلاقی پسندیده ای است که مومن راستین به آن توصیف شده است . ادب در رفتار یاران امام مثال زدنی است . آنان اجازه نمی دهند تا زنده اند بنی هاشم به میدان بروند . احترام به خانواده امام و رفتار محترمانه جمع کوچکی که در معرض هجوم سپاهی بزرگ قرار دارد ، الگوی اخلاق اجتماعی است و زیباتر از همه ، ادب حضرت ابوالفضل عباس (ع) نسبت به امام و دیگر اعضای سپاه اندک ایشان است .

در هیاهوی برپایی مراسم محرم ، در غوغای دسته ها و هیئت ها ، توجّه به خصلت های ویژه عاشورا ما را نیز به این حرکت ماندگار پیوند می زند . همراه با لباس مشکی و کتیبه و بیرق ، تمرین ادب در جمع مومنان ، ما را به رنگ عاشورا در می آورد .

 

ستاره احمد

 

 

بسم ربِّ الأخیار الجنَّۀ

 

 

  سفینه نجات

 

 قال رسول الله (صلی الله و علیه و آله و سلم ) : ان الحسین مصباح الهدی و سفینۀ النجاۀ .

 همانا حسین ، چراغ هدایت و کشتی نجات است .

 آئینه احمدی صفات است ، حسین

                    در عشق خدا فانی و مات است ، حسین 

                                            طوفان زدگان ! رو به کجا می آرید ؟

                                                                    جایی که سفینۀ النجات است ، حسین 

اکمال الدین صدوق ، ج1، ص269

 

کاروان عاشورایی

 

 بسم الله الرحمن الرحیم

 

پس از پايان خطبه تاريخى و افشاگرانه امام سجاد(ع) در مسجد دمشق، شخصى به نام منهال برخاست و خطاب به ايشان عرض نمود اى فرزند رسول خدا(ص) چگونه صبح كردى؟ حضرت در جوابش فرمود: چگونه مى‏باشد حال كسى كه پدرش كشته شده، يارانش اندكند، اهل و عيالش اسيرند و بدون حامى و سرپرستند. پس مرا جز به حالت اسيرى گرفتار در چنگال دشمن كه سرپرست خود را از دست داده، مشاهده نمى‏كنى همانا من و اهل بيتم لباس سوگوارى بر تن نموده‏ايم و جامه نو بر ما روا نمى‏باشد.

امام باقر (ع) در سالگرد عاشورا براى امام حسين(ع) مجلس عزا برپا مى‏نمود و بر مصائب آن حضرت مى‏گريست. در يكى از اين مجالس سوگوارى كه امام پنجم حضور داشت، كميت اسدى مرثيه‏اى خواند وقتى به اين جمله رسيد كه «و قتيل بالطف...» امام بسيار گريست و فرمود: اگر توانايى مالى داشتم در پاداش اين سروده‏ات اى كميت به تو مى‏بخشيديم اما عطاى تو همان دعايى است كه رسول اللّه درباره حسان بن ثابت فرمودند كه همواره به دليل دفاع و حمايت از ما خاندان مورد تأييد روح القدس خواهى بود. در روايتى امام باقر(ع) به پيروان خويش اين گونه توصيه مى‏نمايند: بر حسين (ع) بگرييد و بر اهل خانه دستور داده شود كه بر حسين (ع) بگريند و در خانه مراسم عزادارى و ناله سردادن در غم آن امام باشد و اهل خانه و شيعيان به يكديگر تعزيت و تسليت گويند.

امام صادق(ع) و ماتم‏دارى
امام صادق(ع) به عبداللّه بن حمّاد فرمود: به من خبر رسيده كه جماعتى از حوالى كوفه و نقاط ديگر اعم از زن و مرد در نيمه شعبان به زيارت امام حسين(ع) در كربلا مى‏آيند و ندبه‏ها و مرثيه‏ها و وسوگوارى‏ها دارند، وى گفت: آرى چنين است. خود شاهد برخى از اين سوگوارى‏ها بوده‏ام، حضرت پاسخ داد سپاس خداوندى را كه در ميان مردم كسانى را قرار داد تا به سوى ما آيند و ما را بستايند و براى ما مرثيه بسرايند. امام صادق(ع) در روايتى مى‏فرمايند: مصيبت عاشورا از ديگر مصائب كه بر اهل بيت وارد گرديد سخت‏تر بود، راوى علت را مى‏پرسد امام جواب مى‏دهد زيرا حسين بن على عصاره و يادگار اصحاب كسا بود و با رفتنش تمامى اصحاب كسا از بين رفتند. گريه امام صادق(ع) در حدى بود كه هرگاه اولاد امام حسين(ع) را مى‏ديد، گريه مى‏كرد.

 

ادامه نوشته

یا لثارات الحسین

 

 

بسم ربّ الشُّهداء و الصِّدِیقِین

 

 

        یا لثارات الحسین : بیایید به طلب خون حسین !

 شعاری که همیشه در خون شیعه می جوشد این شعار شور آور ، از ظهر عاشورا ، از درون خاک خونین کربلا برخاست و در جام خورشید ریخت و به همه چیز رنگ خون بخشید ، شفق خونبار را بیاراست و فجر بیدار را نمایان کرد و در کوهها و دشتها ، دریاها و در آبادیها و شهرها و در همه جا منتشر گردید ؛ همه جا و همه وقت ، خونها را به جوش آورد و نهضتها را به خروش . این شعار است که همه جا را کربلا کرده و همه سال را محرم و همه روز را عاشورا ....

 

 

ائمه هدى و سوگوارى

 

                                             بسم الله الرحمن الرحیم

 

   ائمه هدى و سوگوارى

ابوالشهداء حضرت على(ع) قبل از حادثه عاشورا بر مصائب فرزندش سوگوار بود. ابن عباس روايت كرده است در سفرى كه همراه اميرمؤمنان على(ع) به صفين مى‏رفتم، هنگامى كه به نينوا و شط فرات فرود آمديم، امام فرمود اى فرزند عباس آيا اين مكان را مى‏شناسى، گفتم: نه، فرمود: اگر همچون من مى‏شناختى، نمى‏گذشتى جز آن كه مى‏گريستى، آنگاه چنان گريست كه محاسنش اشك آلود و حتى سينه‏اش از شدت گريه مرطوب گرديد. موقعى كه در ماجراى جنگ صفين سپاهيان معاويه آب را بر لشكر حضرت على(ع) بسته بودند، امام حسين (ع) آب را باز نمود و مسلمين را از تشنگى نجات داد، در آن حال حضرت على(ع) به شدت گريست و ماجراى كربلا را يادآور گرديد. يك روز حضرت سيدالشهداء (ع) بر برادرش امام مجتبى(ع) وارد گرديد و گريست، امام دوم علت گريه را جويا شد، امام حسين(ع) فرمود: از آنچه بر تو رواى مى‏دارند ناراحتم امام حسن(ع) فرمود: مرا سمّى دهند و كشته شوم ولى هيچ روزى مانند روز تو نمى‏باشد و سپس وقايع كربلا را بازگو نمود و اين كه آسمان و زمين بر برادرش مى‏گريند و در روايتى آن دو امام يكديگر را در آغوش گرفتند و گريستند. امام سجاد(ع) پس از بازگشت از شام در سخنرانى جانسوزى در مدينه، اهل اين شهر را نسبت به فاجعه كربلا آگاه نمود و با بياناتى جانسوز احساسات آن‏ها را تحريك و سوگوارشان ساخت آن حضرت پس از حمد و سپاس الهى متذكر گرديدند: امام حسين(ع)، سيد جوانان بهشت، كشته شد، زنان و فرزندانش اسير شدند، سر مطهر امام بر سر نيزه قرار گرفت و در شهرها گردانيده شد، اى مردم كدام يك پس از قتل امام حسين(ع) شادى مى‏كند؟ كدام دل به ياد او افسرده نمى‏گردد و سيل اشكش را باز مى‏دارد درياها، زمين، آسمان، درختان و ماهيان دريا بر حسين گريستند، كدام دل در مصائب او شكافته نمى‏شود يا بر او نمى‏نالد، كدام گوش از شنيدن چنين خبر وحشتناكى ناشنوا نمى‏گردد.امام سجاد(ع) با تاكتيك ويژه و با مبارزه‏اى استراتژيك تا بيست سال بعد از حادثه عاشورا، هر وقت بر سر سفره افطار مى‏نشست يا غذا و ابى را مشاهده مى‏نمود همراه با گريه و زارى مى‏فرمود: قتل ابن رسول اللّه جائعاً و قتل ابن رسول اللّه عطشاناً... فرزند فرستاده خدا را با حالت گرسنه و لب‏هاى تشنه به شهادت رسانيدند و چون عدّه‏اى بر گريه فراوان امام معترض بودند در جوابشان مى‏فرمود: يعقوب با آن كه مى‏دانست يوسفش زنده است در فراقش آنقدر گريست كه نابينا شد با اين وجود كه يوسف يكى از دوازده فرزندش بود، ولى من چرا نگريم كه ديدم پدرم، برادرانم، عموهايم و خويشاوندانم را در يك نيم روز با بدنهاى چاك چاك و بى سر بروى زمين افتاده‏اند، هفده نفر از فرزندان خاندانم را در آن لحظه غرق در خون ديدم. امام سجاد(ع) مى‏فرمود: هرگاه شهادت اولاد فاطمه زهرا(س) را به ياد آورم گريه‏ام مى‏گيرد. آن امام همام چهل سال بر پدر بزرگوارش ندبه و گريه نمود در حالى كه روزها روزه و شب‏ها به دعا و مناجات مشغول بود.

 منبع : پاسدار اسلام>شماره 279و280 

 

در سیره پیامبران

 

                                            بسم الله الرئوف الرحیم  

 

  در سيره پيامبران

وقتى كه حضرت محمد(ص) حتى هنگام تولد امام حسين(ع) و سال‏ها قبل از وقوع حادثه عاشورا، بر مصائب كربلا گريست و بنابر روايات متعدد كه از منابع اهل سنت و شيعه رسيده، بارها حالاتى توأم با حزن و اندوه از اين بابت، پيامبر از خود بروز داد، چرا علاقه‏مندان به خاندان رسول اكرم(ص) در شهادت فرزند پيامبرشان سوگوار نباشند و اصولاً شيعه براى عزادارى‏هاى محرم و اقامه مجالس ماتم جهت سالار شهيدان نه تنها دلايل مبتنى بر نصوص قرآنى و روايى دارد بلكه براى اينكه سوگوارى‏هاى خود را عملى درست تلقى كند به سيره پيامبر و جانشينان راستين او تمسّك مى‏نمايد. على(ع) مى‏فرمايد: نزد پيامبر رفتم در حالى كه ايشان گريان بودند، گفتم پدر و مادرم به فدايت اى فرستاده الهى، چرا مى‏گريى، آن حضرت فرمود: هم اينك پيك وحى نزدم بود و به من اطلاع داد فرزندم حسين بر كنار فرات در سرزمينى به نام كربلا كشته مى‏شود، آن گاه جبرئيل مشتى از خاك كربلا را آورد و به من بويانيد. ام سلمه مى‏گويد روزى پيامبر در خانه من بود و فرمود كسى نيايد، در اين حال امام حسين(ع) وارد گرديد، من ناله دردناك پيامبر را مى‏شنيدم كه مى‏گريست. وقتى باخبر شدم كه حسين در آغوش يا كنار پيامبر نشسته و رسول خدا(ص) دست بر سرش مى‏كشيد و مى‏گريست عرض كردم سوگند به خداوند تا وقتى كه امام حسين(ع) وارد گرديد من متوجه نشدم، پيامبر فرمود: جبرئيل نيز با ما در خانه بود و گفت: آيا حسين را دوست دارى؟ گفتم بلى دوست دارم امّا نه از نوع دوستى دنيايى، جبرئيل گفت: در زمينى كه كربلا نام دارد او را مى‏كشند.حتى در منابع روايى مندرج است كه حضرت آدم ابوالبشر بر مصائب امام حسين(ع) گريسته و نوح از اين بابت فزع و ناراحتى نشان داده، و چون حضرت ابراهيم از طريق فرشته وحى از ماجراى عاشورا باخبر شد، ناليد و دلش سوخت و گريست، حضرت اسماعيل(ع) نيز نفرين اهل آسمان‏ها و زمين را به افرادى نمود كه امام حسين(ع) راشهيد مى‏نمايند، حضرت سليمان و حضرت موسى هم بر قاتلان اباعداللّه لعنت فرستاده و از اين بابت ناراحت شده‏اند.

  منبع : پاسدار اسلام>شماره 279و280 

 

فلسفه ماتم داری

 

                                                 بسم رب الحسین

 

   فلسفه ماتم‏دارى

اصولاً نوعى اتحاد دينى و معنوى بين امام حسين(ع) و اسلام وجود دارد زيرا رسول خدا(ص) فرموده‏اند: «حسين منّى و انا من الحسين، احب اللّه من احب حسينا، حسين سبط من الاسباط؛ يعنى حسين از من است و من از اويم، هر كس حسين را دوست بدارد، خداى را دوست داشته است، حسين فرزند زاده‏اى است از فرزند زادگان انبياء». همچنين پيامبر اكرم(ص) مى‏فرمايند: «انّ لقتل الحسين حرارة فى قلوب المؤمنين لاتبرد ابداً؛ به درستى كه براى شهادت حضرت اباعبداللّه در دل‏هاى اهل ايمان حرارتى است كه هرگز به سردى نمى‏گرايد» بنابراين به قول محدث نورى گريستن براى امام حسين(ع) اگرچه از افعال اعضاء و جوارح و خصوص چشم است امّا ريشه اصلى آن محبت قلبى است، بر اثر احتراق دل و تأثر درونى اشك از ديدگان بيرون مى‏آيد و اگر در قلب آدمى نقصانى باشد يا فرد دچار گناه و عصيان گرديده است از اين فيض محروم است و نمى‏تواند همراهى عاطفى خود را با عاشورا بروز دهد البته دلى كه اين گونه با سوگوارى صفا داده شد به نور معنويت و ولايت روشن مى‏شود. و صاحبش را به سوى فضايل و مكارم سوق مى‏دهد در منابع روايى توصيه شده است اگر كسى اشك نمى‏ريزد و گريه‏اش نمى‏گيرد تباكى كند و خود را به صورت گريه كنندگان درآورد و البته چنين فردى نيز مأجور است و داخل ثواب مى‏شود.

عزادارى و احياى سنت و منش ائمه هدى بارزترين تجسّم عينى تولّا و تبرّى است زيرا يكى از امور لازم و اجتناب‏ناپذير براى ايجاد پيوند امت با امام رعايت همين اصل مى‏باشد و عزادارى براى اهل بيت و خصوصاً امام حسين(ع) مى‏تواند آن را عملى سازد بنابراين سوگوارى و گريستن بر مصائب حماسه سازان عاشورا به احياى اصل امامت مى‏انجامد و اساس دين را استحكام مى‏بخشد.

 

ادامه نوشته