بسم الله الرّئوف الرحیم

 

      بارالها !

در پیشگاه تو ایستاده ام ،

ودستهایم را به سوی تو بلند کرده ام ،

آگاهم که در بندگی ات کوتاهی نموده و در فرمانبری ات سستی کرده ام ،

اگر راه حیا را می پیمودم از خواستن و دعا کردن می ترسیدم ....

ولی .... پروردگارم !

آن گاه که شنیدم گناهکاران را به درگاهت فرامی خوانی ،

و آنان را به بخشش نیکو و ثواب وعده می دهی ،

.... برای پیروی ندایت آمدم ،

و به مهربانی های مهربانترین مهربانان پناه آوردم .

و به وسیله پیامبرت که او را بر اهل طاعتت برتری داده ، و اجابت و شفاعت را به او بخشیدی ،

و به وسیله برترین زن ،

و به فرزندانش ، که پیشوایان و جانشینان اویند ،

و به تمامی فرشتگانی که به وسیله اینان به تو روی می کنند ، و در شفاعت نزد تو ، آنان را که خاصّان درگاه تواند ،

وسیله قرار می دهند ، به تو روی می آورم .

.... پس بر ایشان درود فرست ،

و مرا از دلهره ملاقاتت در امان دار ، و مرا از خاصّان و دوستانت قرار ده ،

پیشاپیش ، خواسته و سخنم را آنچه سبب ملاقات و دیدن تو می شود قرار دادم

اگر با این همه ، خواسته م را رد کنی ، اُمید هایم به تو به یأس مبدّل می گردد ،

همچون مالکی که از بنده خود گناهانی دیده و او را از درگاهش رانده ،

و آقایی که از بنده اش عیوبی دیده و از جوابش سر باز می زند .

وای بر من اگر رحمت گسترده ات مرا فرا نگیرد ،

اگر مرا از درگاهت برانی ، پس به درگاه چه کسی روی کنم ؟

امّا .... اگر برای دعایم درهای قبول را گشوده ، و مرا از رسانن به آرزوهایم شادمان گردانی ، چونان مالکی

هستی که لطف و بخششی را آغاز کرده ، و دوست دارد آن را به ا نجام رساند ، و مولایی را مانی که لغزش

بنده اش را نادیده انگاشته و به او رحم کرده است .

در این حالت نمی دانم کدام نعمتت را شکرگزارم ؟

.... آیا آن هنگام که به فضل و بخششت از من خشنود شده ، و گذشته هایم را بر من می بخشایی ؟

.... یا آن هنگام که با آغاز کردن کرم و احسان بر عفو و بخششت می افزایی ؟

پس پروردگارا !

بیامرز و ببخشای ،

و از آنچه می دانی درگذر ،

همانا تو برتر ، والاتر و گرامیتری .

                                                                       از نیایش های امام هشتم (ع)